จากแม่ถึงลูก (thaipoem)
นับตั้งแต่ แม่รู้ข่าว เจ้ามาเกิด
ถือกำเนิด เกิดก่อใน ร่างกายแม่
ความปิติ มีท่วมท้น ล้นดวงแด
รักของแม่ แผ่ถึงลูก ด้วยผูกพัน
เริ่มห่วงตัว กลัวลูกน้อย จะพลอยรับ
ต้องเปลี่ยนปรับ กับสิ่งต่าง ที่สร้างสรร
อารมณ์ดี มีความสุข ทุกคืนวัน
เลิกหุนหัน พลันระวัง กลัวพลั้งตัว
อดเปรี้ยวหวาน มันเค็มไว้ ไม่เกื่ยวข้อง
ถึงแพ้ท้อง ต้องอาเจียร จนเวียนหัว
เฝ้าถนอม ยอมทุกทาง อย่างเตรียมตัว
เพื่อทูนหัว "เลือดก้อนน้อย" แก้วกลอยใจ
ครบเก้าเดือน เจ็บเตือน เหมือนกายแตก
ปวดร้าวแทรก เจ็บยิ่ง กว่าสิ่งไหน
พอเจ้าคลอด รอดกาย เจ็บหายไป
ลูกปลอดภัย ไม่อ่อนแอ แค่นั้นพอ
"เลือดในอก" อกแม่นั้น กลั่นเป็นนม
เลือดผสม นมผสาน หวานจริงหนอ
แม่เห่กล่อม ยอมอดหลับ ขับเพลงคลอ
แต่งห้องหอ รอเจ้า เข้านิทรา
ยามลูกเจ็บ ลูกป่วย ด้วยฤทธิ์ไข้
แม่ห่วงใย อยู่ใกล้ชิด คิดรักษา
คอยป้อนข้าว เฝ้าป้อนนม ผสมยา
แม้เหนื่อยล้า หาท้อถอย คอยพัดวี
สิ่งใดเล่า ที่เจ้านั้น ฝันอยากได้
แม่ยินดี ที่จะให้ ไม่หน่ายหนี
ถึงลำบาก หากกำลัง ยังพอมี
มอบสิ่งที่ ดีสุดให้ ไม่รีรอ
ลูกทำผิด คิดโทษทัณฑ์ ถึงขั้นเฆี่ยน
แม่เจ็บเจียน ขาดใจตาม ยามลูกพ้อ
เฝ้าปลูกฝัง หวังแค่ให้ ได้ดีพอ
สองมือก่อ ขอเห็นลูก เดินถูกทาง
"แม่รักลูก" อย่างผูกพัน มิหันเห
แม้ทะเล ภูผา หากีดขวาง
จะอยู่ไกล อยู่ใกล้ ไม่ละวาง
รักที่ให้ ไม่เคยบาง จางลงเลย
http://women.kapook.com/view15204.html
นับตั้งแต่ แม่รู้ข่าว เจ้ามาเกิด
ถือกำเนิด เกิดก่อใน ร่างกายแม่
ความปิติ มีท่วมท้น ล้นดวงแด
รักของแม่ แผ่ถึงลูก ด้วยผูกพัน
เริ่มห่วงตัว กลัวลูกน้อย จะพลอยรับ
ต้องเปลี่ยนปรับ กับสิ่งต่าง ที่สร้างสรร
อารมณ์ดี มีความสุข ทุกคืนวัน
เลิกหุนหัน พลันระวัง กลัวพลั้งตัว
อดเปรี้ยวหวาน มันเค็มไว้ ไม่เกื่ยวข้อง
ถึงแพ้ท้อง ต้องอาเจียร จนเวียนหัว
เฝ้าถนอม ยอมทุกทาง อย่างเตรียมตัว
เพื่อทูนหัว "เลือดก้อนน้อย" แก้วกลอยใจ
ครบเก้าเดือน เจ็บเตือน เหมือนกายแตก
ปวดร้าวแทรก เจ็บยิ่ง กว่าสิ่งไหน
พอเจ้าคลอด รอดกาย เจ็บหายไป
ลูกปลอดภัย ไม่อ่อนแอ แค่นั้นพอ
"เลือดในอก" อกแม่นั้น กลั่นเป็นนม
เลือดผสม นมผสาน หวานจริงหนอ
แม่เห่กล่อม ยอมอดหลับ ขับเพลงคลอ
แต่งห้องหอ รอเจ้า เข้านิทรา
ยามลูกเจ็บ ลูกป่วย ด้วยฤทธิ์ไข้
แม่ห่วงใย อยู่ใกล้ชิด คิดรักษา
คอยป้อนข้าว เฝ้าป้อนนม ผสมยา
แม้เหนื่อยล้า หาท้อถอย คอยพัดวี
สิ่งใดเล่า ที่เจ้านั้น ฝันอยากได้
แม่ยินดี ที่จะให้ ไม่หน่ายหนี
ถึงลำบาก หากกำลัง ยังพอมี
มอบสิ่งที่ ดีสุดให้ ไม่รีรอ
ลูกทำผิด คิดโทษทัณฑ์ ถึงขั้นเฆี่ยน
แม่เจ็บเจียน ขาดใจตาม ยามลูกพ้อ
เฝ้าปลูกฝัง หวังแค่ให้ ได้ดีพอ
สองมือก่อ ขอเห็นลูก เดินถูกทาง
"แม่รักลูก" อย่างผูกพัน มิหันเห
แม้ทะเล ภูผา หากีดขวาง
จะอยู่ไกล อยู่ใกล้ ไม่ละวาง
รักที่ให้ ไม่เคยบาง จางลงเลย
http://women.kapook.com/view15204.html
