วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่ฉันได้ดูมิวสิควิดีโอเพลง “อย่าให้เขาเด็ดดอกไม้”ของวง FLAME จากค่ายอาร์เอส เพลงนำเสนอภาพของผู้หญิงที่ให้คนดูเดาเอา คงไม่เกินอาชีพ “อย่างว่า” เนื้อหาของเพลงพยายามพร่ำสอนให้ผู้หญิงรักนวลสงวนตัว ด้วยเนื้อเพลงที่บอกว่า “...อับอายเสียตัวฟรีๆ อย่าให้เขาเด็ดดอมดมกลิ่นดอกไม้ จนไม่มีเหลือความหอม... เก็บไว้ให้คนที่เขารักเธอจริงๆ... อย่าให้ความสวยความสาวของเธอถูกย่ำยี จงรักนวลสงวนตัว...”
หากดูจากเนื้อหาของเพลงที่มองเรื่องความดีความงามของผู้หญิงโดยผูกคุณค่าไว้กับเรื่อง “พรหมจรรย์” ด้วยมุมมองของสังคมกระแสหลัก ก็คงต้องชื่นชมว่าเพลงนี้มีเนื้อหาที่น่ายกย่อง เพราะสอนให้ผู้หญิงต้องรักนวลสงวนตัว สอนให้เก็บ “ดอกไม้” ไว้ให้คนที่รักได้ดอมดม!!
ในขณะที่หากมองอีกมุมหนึ่ง เพลงนี้แอบแฝงอคติทางเพศต่อผู้หญิงอย่างมาก โดยเนื้อเพลงมีการให้คุณค่ากับ “พรหมจรรย์” ที่เปรียบดังความหอมของดอกไม้ในตัวหญิงสาว ซึ่งถ้าหาก “ดอกไม้” นั้นไม่ “สด” เสียแล้ว คุณค่าของหญิงเหล่านั้นจะเป็นอย่างไร? คุณค่าจะเลือนหายไปเพียงเพราะ “ไม่สด” แล้วเช่นนั้นหรือ?
การให้คุณค่าของผู้หญิงที่ว่า “ดี” ต้องเป็นผู้หญิงที่รักนวลสงวนตัวนั้น นักแต่งเพลง หรือคนในสังคมเองตีค่ากับความดีเหล่านั้นด้วยอะไร? ทำไมเราถึงพร่ำบอกว่าผู้หญิงต้องเป็นคนรักนวลฯ แต่ผู้ชายไม่จำเป็นต้องทำ
ใช่อคติในเรื่องเพศหรือไม่? ในขณะที่ผู้ชายจะต้องแมน ต้อง “ช่ำชอง” “โชกโชน” กับประสบการณ์ในเรื่องเพศ แต่ผู้หญิงอย่าได้คิดลอง...ต้องรักนวลสงวนตัว!!
หรือเพราะผู้หญิงที่ดีคือผู้หญิงที่มีพรหมจรรย์?!? แต่ถามหน่อยว่าแล้วผู้หญิงจะรักนวลฯ ได้อย่างไร ในเมื่อผู้ชายต้องโชกโชน?
การพยายามนำเสนอให้คนรักนวลสงวนตัว โดยบอกเพียงว่าควรเก็บไว้ให้คนที่รักจริงๆ นั้น ใช่วิธีการสอนที่ถูกต้องหรือไม่? แล้วคนที่รักจริงๆ นั้นคือคนไหน หรือเป็นคนที่เราจะแต่งงานด้วยจริงหรือเปล่า? การพยายามให้คุณค่าของผู้หญิงว่า “ดี” จะต้องเป็นผู้หญิงที่รักนวลสงวนตัว ไม่เคยผ่านชายใดมาก่อน เป็นวิธีการสอนที่ถูกต้องแล้วหรือ?
จากข้อมูลการมีเพศสัมพันธ์ก่อนแต่งงานในกลุ่มวัยรุ่นของจุฬาโพล เมื่อปี ๒๕๔๖ พบว่า อยู่ที่ร้อยละ ๘๔ ในกลุ่มวัยรุ่นชาย และร้อยละ ๗๖ ในกลุ่มวัยรุ่นหญิงซึ่งสิ่งเหล่านี้สะท้อนให้เห็นว่า การพร่ำสอนให้ผู้หญิงรักนวลสงวนตัว ไม่สอดคล้องกับวิถีชีวิตจริง ทั้งพฤติกรรมเหล่านี้ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องของคุณค่าความดีงามแต่อย่างใด เช่นกันกับคนที่เราแต่งงานด้วย ก็อาจจะหย่าร้างกันในที่สุด ตามสถิติการหย่าร้างจากศูนย์ข้อมูลกลางด้านครอบครัว กรมการปกครอง กระทรวงมหาดไทย เมื่อปี ๒๕๔๘ พบว่ามีการหย่าร้างทั่วประเทศถึง ๙๐,๖๘๘ คน หรือคิดเป็นร้อยละ ๒๖.๒๗ ของการจดทะเบียนสมรส และมีอัตราการหย่าร้างสูงขึ้นทุกปี
สังคมที่ยึดถือค่าของพรหมจรรย์จะทำอะไรได้มากกว่านี้หรือไม่ ที่ไม่ใช่เอาแต่พร่ำสอน แต่หาทางออกให้คนไม่ได้ เอาแต่จะทำให้คนรู้สึกแตกแยก เพียงเพราะยึดคุณค่าของความดีด้วยวิธีแปลกๆ
แล้วสังคมแบบนี้ จะแบ่งที่ให้ “คนไม่ดี” ไม่รักนวลฯ ได้ยืนอยู่ตรงส่วนไหนของสังคม?
หากดูจากเนื้อหาของเพลงที่มองเรื่องความดีความงามของผู้หญิงโดยผูกคุณค่าไว้กับเรื่อง “พรหมจรรย์” ด้วยมุมมองของสังคมกระแสหลัก ก็คงต้องชื่นชมว่าเพลงนี้มีเนื้อหาที่น่ายกย่อง เพราะสอนให้ผู้หญิงต้องรักนวลสงวนตัว สอนให้เก็บ “ดอกไม้” ไว้ให้คนที่รักได้ดอมดม!!
ในขณะที่หากมองอีกมุมหนึ่ง เพลงนี้แอบแฝงอคติทางเพศต่อผู้หญิงอย่างมาก โดยเนื้อเพลงมีการให้คุณค่ากับ “พรหมจรรย์” ที่เปรียบดังความหอมของดอกไม้ในตัวหญิงสาว ซึ่งถ้าหาก “ดอกไม้” นั้นไม่ “สด” เสียแล้ว คุณค่าของหญิงเหล่านั้นจะเป็นอย่างไร? คุณค่าจะเลือนหายไปเพียงเพราะ “ไม่สด” แล้วเช่นนั้นหรือ?
การให้คุณค่าของผู้หญิงที่ว่า “ดี” ต้องเป็นผู้หญิงที่รักนวลสงวนตัวนั้น นักแต่งเพลง หรือคนในสังคมเองตีค่ากับความดีเหล่านั้นด้วยอะไร? ทำไมเราถึงพร่ำบอกว่าผู้หญิงต้องเป็นคนรักนวลฯ แต่ผู้ชายไม่จำเป็นต้องทำ
ใช่อคติในเรื่องเพศหรือไม่? ในขณะที่ผู้ชายจะต้องแมน ต้อง “ช่ำชอง” “โชกโชน” กับประสบการณ์ในเรื่องเพศ แต่ผู้หญิงอย่าได้คิดลอง...ต้องรักนวลสงวนตัว!!
หรือเพราะผู้หญิงที่ดีคือผู้หญิงที่มีพรหมจรรย์?!? แต่ถามหน่อยว่าแล้วผู้หญิงจะรักนวลฯ ได้อย่างไร ในเมื่อผู้ชายต้องโชกโชน?
การพยายามนำเสนอให้คนรักนวลสงวนตัว โดยบอกเพียงว่าควรเก็บไว้ให้คนที่รักจริงๆ นั้น ใช่วิธีการสอนที่ถูกต้องหรือไม่? แล้วคนที่รักจริงๆ นั้นคือคนไหน หรือเป็นคนที่เราจะแต่งงานด้วยจริงหรือเปล่า? การพยายามให้คุณค่าของผู้หญิงว่า “ดี” จะต้องเป็นผู้หญิงที่รักนวลสงวนตัว ไม่เคยผ่านชายใดมาก่อน เป็นวิธีการสอนที่ถูกต้องแล้วหรือ?
จากข้อมูลการมีเพศสัมพันธ์ก่อนแต่งงานในกลุ่มวัยรุ่นของจุฬาโพล เมื่อปี ๒๕๔๖ พบว่า อยู่ที่ร้อยละ ๘๔ ในกลุ่มวัยรุ่นชาย และร้อยละ ๗๖ ในกลุ่มวัยรุ่นหญิงซึ่งสิ่งเหล่านี้สะท้อนให้เห็นว่า การพร่ำสอนให้ผู้หญิงรักนวลสงวนตัว ไม่สอดคล้องกับวิถีชีวิตจริง ทั้งพฤติกรรมเหล่านี้ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องของคุณค่าความดีงามแต่อย่างใด เช่นกันกับคนที่เราแต่งงานด้วย ก็อาจจะหย่าร้างกันในที่สุด ตามสถิติการหย่าร้างจากศูนย์ข้อมูลกลางด้านครอบครัว กรมการปกครอง กระทรวงมหาดไทย เมื่อปี ๒๕๔๘ พบว่ามีการหย่าร้างทั่วประเทศถึง ๙๐,๖๘๘ คน หรือคิดเป็นร้อยละ ๒๖.๒๗ ของการจดทะเบียนสมรส และมีอัตราการหย่าร้างสูงขึ้นทุกปี
สังคมที่ยึดถือค่าของพรหมจรรย์จะทำอะไรได้มากกว่านี้หรือไม่ ที่ไม่ใช่เอาแต่พร่ำสอน แต่หาทางออกให้คนไม่ได้ เอาแต่จะทำให้คนรู้สึกแตกแยก เพียงเพราะยึดคุณค่าของความดีด้วยวิธีแปลกๆ
แล้วสังคมแบบนี้ จะแบ่งที่ให้ “คนไม่ดี” ไม่รักนวลฯ ได้ยืนอยู่ตรงส่วนไหนของสังคม?