เด็กไทยกับการใช้ภาษาวิบัติ
ในปัจจุบันเด็กไทยมีการใช้ภาษาไม่ถูกต้องกันอย่างแพร่หลาย ซึ่งทำให้เกิดภาษาวิบัติ และยังบ่งบอกว่าเด็กไทยปัจจุบันนี้ไม่มีการอนุรักษ์การใช้ภาษาไทยให้ถูกต้อง
ภาษาวิบัติ คือคำพูดที่ไม่ได้รับการยินยอมให้ใช้ทั่วไปในระดับสากล หากแต่ใช้พูดกันเองในกลุ่มเพื่อนฝูงหรือในกลุ่มวัยรุ่น โดยมักจะได้รับการต่อต้านจากผู้หลักผู้ใหญ่ในสังคมอยู่เสมอ
คำนิยาม
ภาษาวิบัติ คือ ภาษาที่ถูกแปลงมาจากคำในภาษาเดิม ให้สามารถเขียนได้ในรูปลักษณ์ใหม่ ซึ่งโดยส่วนใหญ่ภาษาวิบัตินี้มักจะผิดหลักในการเขียนอยู่เสมอ
ถ้าจะให้แยกแยะได้ง่ายๆ คำที่ไม่อยู่ในพจนานุกรม และไม่เป็นไปตามกฏของหลักภาษาไทยโดยส่วนใหญ่จะเป็นภาษาวิบัติ
กลุ่มที่ใช้เวลาพูด - เป็น ประเภทของภาษาวิบัติที่ใช้ในเวลาพูดกัน ซึ่งบางครั้งก็ปรากฏขึ้นในการเขียนด้วย แต่น้อยกว่าประเภทกลุ่มที่ใช้ในเวลาเขียน โดยมักพูดให้มีเสียงสั้นลง หรือยาวขึ้น หรือไม่ออกเสียงควบกล้ำเลย ประเภทนี้เรียกได้อีกอย่างว่ากลุ่มเพี้ยนเสียง เช่น
ตะเอง (ตัวเอง) เตง (ตัวเอง)
ขอบคุง (ขอบคุณ) แม่ม (แม่มึง)
แสด (สัตว์ ) พ่อง (พ่อเมิง)
สลัด, แสด, สาด (สัตว์) สรัด,สรัส(สัตว์ :ออกเสียง ร เรือ ด้วย)
กลุ่มที่ใช้ในเวลาเขียน - รูปแบบของภาษาวิบัติชนิดนี้ โดยทั้งหมดจะเป็นคำพ้องเสียงที่หลายๆคำมักจะผิดหลักของภาษาอยู่เสมอ โดยส่วนใหญ่กลุ่มนี้จะใช้ในเวลาเขียนเท่านั้น โดยยังแบ่งได้เป็นอีกสามประเภทย่อย
กลุ่มพ้องเสียง - รูปแบบของภาษาวิบัติชนิดนี้ จะเป็นคำพ้องเสียง โดยส่วนใหญ่กลุ่มนี้จะใช้ในเวลาเขียนเท่านั้น และคำที่นำมาใช้แทนกันนี้มักจะเป็นคำที่ไม่มีในพจนานุกรม
เทอ(เธอ) จัย(ใจ)
งัย(ไง) นู๋(หนู)
มู๋(หมู) ปันยา(ปัญญา)
กำ(กรรม)ธอ)
ภาษาพูด
คือ คำที่มีอยู่จริงแต่เมื่อใช้พูดกันแล้ว มีเสียงที่ออกมาเปลี่ยนไป บางครั้งก็ใช้ในการเขียนด้วย เพื่อให้เข้าถึงอารมณ์ในวรรณกรรมนั้นๆมากกว่า เช่น
ชั้น(ฉัน)
เค้า(เรา)
แบบคำย่อ
หมาลัย(มหาวิทยาลัย)
วิดวะ(วิศวะ)
จาน (อาจารย์)
สินสาด (ศิลปศาสตร์)
สินกำ (ศิลปกรรมศาสตร์)
เสารีย์ (อนุเสาวรีย์ชัยสมรภูมิ)
โรงบาน (โรงพยาบาล)
ซอย (สีลมซอย 2)
อาร์ (อาร์ซีเอ)
ตรอก (ตรอกข้าวสาร)
โปร,โปรโกง (โปรแกรมโกงเกมส์)
ในปัจจุบันเด็กไทยมีการใช้ภาษาไม่ถูกต้องกันอย่างแพร่หลาย ซึ่งทำให้เกิดภาษาวิบัติ และยังบ่งบอกว่าเด็กไทยปัจจุบันนี้ไม่มีการอนุรักษ์การใช้ภาษาไทยให้ถูกต้อง
ภาษาวิบัติ คือคำพูดที่ไม่ได้รับการยินยอมให้ใช้ทั่วไปในระดับสากล หากแต่ใช้พูดกันเองในกลุ่มเพื่อนฝูงหรือในกลุ่มวัยรุ่น โดยมักจะได้รับการต่อต้านจากผู้หลักผู้ใหญ่ในสังคมอยู่เสมอ
คำนิยาม
ภาษาวิบัติ คือ ภาษาที่ถูกแปลงมาจากคำในภาษาเดิม ให้สามารถเขียนได้ในรูปลักษณ์ใหม่ ซึ่งโดยส่วนใหญ่ภาษาวิบัตินี้มักจะผิดหลักในการเขียนอยู่เสมอ
ถ้าจะให้แยกแยะได้ง่ายๆ คำที่ไม่อยู่ในพจนานุกรม และไม่เป็นไปตามกฏของหลักภาษาไทยโดยส่วนใหญ่จะเป็นภาษาวิบัติ
กลุ่มที่ใช้เวลาพูด - เป็น ประเภทของภาษาวิบัติที่ใช้ในเวลาพูดกัน ซึ่งบางครั้งก็ปรากฏขึ้นในการเขียนด้วย แต่น้อยกว่าประเภทกลุ่มที่ใช้ในเวลาเขียน โดยมักพูดให้มีเสียงสั้นลง หรือยาวขึ้น หรือไม่ออกเสียงควบกล้ำเลย ประเภทนี้เรียกได้อีกอย่างว่ากลุ่มเพี้ยนเสียง เช่น
ตะเอง (ตัวเอง) เตง (ตัวเอง)
ขอบคุง (ขอบคุณ) แม่ม (แม่มึง)
แสด (สัตว์ ) พ่อง (พ่อเมิง)
สลัด, แสด, สาด (สัตว์) สรัด,สรัส(สัตว์ :ออกเสียง ร เรือ ด้วย)
กลุ่มที่ใช้ในเวลาเขียน - รูปแบบของภาษาวิบัติชนิดนี้ โดยทั้งหมดจะเป็นคำพ้องเสียงที่หลายๆคำมักจะผิดหลักของภาษาอยู่เสมอ โดยส่วนใหญ่กลุ่มนี้จะใช้ในเวลาเขียนเท่านั้น โดยยังแบ่งได้เป็นอีกสามประเภทย่อย
กลุ่มพ้องเสียง - รูปแบบของภาษาวิบัติชนิดนี้ จะเป็นคำพ้องเสียง โดยส่วนใหญ่กลุ่มนี้จะใช้ในเวลาเขียนเท่านั้น และคำที่นำมาใช้แทนกันนี้มักจะเป็นคำที่ไม่มีในพจนานุกรม
เทอ(เธอ) จัย(ใจ)
งัย(ไง) นู๋(หนู)
มู๋(หมู) ปันยา(ปัญญา)
กำ(กรรม)ธอ)
ภาษาพูด
คือ คำที่มีอยู่จริงแต่เมื่อใช้พูดกันแล้ว มีเสียงที่ออกมาเปลี่ยนไป บางครั้งก็ใช้ในการเขียนด้วย เพื่อให้เข้าถึงอารมณ์ในวรรณกรรมนั้นๆมากกว่า เช่น
ชั้น(ฉัน)
เค้า(เรา)
แบบคำย่อ
หมาลัย(มหาวิทยาลัย)
วิดวะ(วิศวะ)
จาน (อาจารย์)
สินสาด (ศิลปศาสตร์)
สินกำ (ศิลปกรรมศาสตร์)
เสารีย์ (อนุเสาวรีย์ชัยสมรภูมิ)
โรงบาน (โรงพยาบาล)
ซอย (สีลมซอย 2)
อาร์ (อาร์ซีเอ)
ตรอก (ตรอกข้าวสาร)
โปร,โปรโกง (โปรแกรมโกงเกมส์)